Wilk szary

Cześć,
napiszę o Wilku szarym

         Wilk to zwierzę mięsożerne, żyjący w lesie. Żywi się głównie sarnami, dzikami i jeleniami. Należy on do rodziny psowatych. Te wilki są jedynymi wilkami występującymi w Polsce.  Prowadzą także nocny tryb życia.

WYSTĘPOWANIE

Wilk szary zamieszkuje Azję oraz północne

 tereny Europy i Ameryki Północnej.

Żyje w dużych lasach. W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, 

małopolskim, podlaskim, a także w niewielkiej liczbie na terenie innych województw.

      ODGŁOSY (Wycie wilka - fajny link z wyciem wilka :)

      M.in. występują:

     •Szczekanie używane jest do ostrzeżenia obcych osobników, że zbliżyły się za bardzo do nory lub zdobyczy.

      •Warczenie, tak jak u psów, jest oznaką agresji.

      •Wilki skomlą, okazując uległość lub prosząc o coś (np. o dostęp do jedzenia).

     •Piski towarzyszą wilczej zabawie.

      •Wycie służy do komunikacji

 między osobnikami i 
zacieśnianiu więzów grupy. Wilki wyją, by oznajmić
 innym swoje

 położenie, kończą w ten sposób udane polowanie

 lub odstraszają intruza. 

W czasie wycia panuje tak przyjazna atmosfera, 

że nikomu nic złego stać się nie może. 

Dotyczy to także ludzi. Wilki wyją zazwyczaj 

wieczorem i wcześnie rano. 

Dźwięk jest jednostajny, trwający od kilku do 

kilkunastu sekund, często powtarzany (może trwać

 do 2 minut).

CHARAKTERYSTYKA

Wilk szary ma gęste futro i może mieć odcień szary, beżowy lub rudawy.

Wilki zazwyczaj mają złote oczy. Mają także duże trójkątne uszy, dużą głowę i długi pysk, długie 

łapy i puszysty, często bardzo długi ogon. Dorosły osobnik mniej więcej dorównuje wielkością 

Owczarkowi Niemieckiemu, młody (szczenię) zaś Yorkowi. 

         Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20–25%. Długość ciała dorosłego wilka

        wynosi przeciętnie 100–130 cm, nie licząc ogona. Średnia długość ogona (30–50 cm) to ok. 1/3 cm długości ciała zwierzęcia. Na grzbietowej części ogona znajduje się niebiesko-czarny gruczoł nadogonowy, tak zwany fiołkowy, którego znaczenie nie jest jeszcze do końca wyjaśnione.

        Wielkość: Wysokość w kłębie: samiec 70–85 cm (niekiedy do 90 cm), samica 60–75 cm,

Długość ciała: przeciętnie 100–130 cm; niekiedy do 160 cm, 

Długość ogona: 30–50 cm,

Masa ciała: samiec 45–60 kg,

 (wyjątkowo do 75 kg) samica 30–50 kg. 

Wymiary tylnej łapy są o 1–2

cm mniejsze.

WATAHA

     Wilki szare żyją w stadach zwanych

 watahą. Te stada mogą osiągać 

aż 20 osobników. Same nigdy nie polują.

        CIEKAWOSTKI

    *Wilk to inaczej dziki, mięsożerny pies

      *Wilki są zwierzętami które od wieków budziły w ludziach bardzo silne i sprzeczne uczucia

        *Przodkiem wilka jest wymarły, dziki 
          pies rasy "Wilczak"

Żubr Europejski

Witajcie,
Dzisiaj napisałam o Żubrze Europejskim. Nie o żubrze- piwie.

TROCHĘ O ŻUBRZE
W 2013 roku światowa liczebność gatunku wynosiła 5249 osobników, z czego 1623 przebywało w hodowlach zamkniętych, a 3626 żyło w wolnych i w półwolnych populacjach. Według danych z 2013 roku w Polsce żyło 1377 żubrów, z czego większość (1138) w stadach wolnościowych (pięć populacji). Prawie połowa polskiej wolnej populacji skupiona jest w Puszczy Białowieskiej, ponadto dzikie żubry w Polsce spotkać można w Bieszczadach, Puszczy Knyszyńskiej, Puszczy Boreckiej, w rejonie Mirosławca i Drawska Pomorskiego w województwie zachodniopomorskim.

PODGATUNKI (to wywodzące się gatunki żubrów od Żubra Europejskiego)

• żubr nizinny (Bison bonasus bonasus) – przed I wojną światową zamieszkiwał w stanie dzikim jedynie Puszczę Białowieską. W wyniku działań wojennych i kłusownictwa do 1920 nie dotrwał żaden osobnik tej populacji. Odtworzono ją dzięki osobnikom trzymanym w niewoli.
• żubr kaukaski (górski) (Bison bonasus
  caucasicus) – mniejszy od żubra nizinnego. Zamieszkiwał niegdyś Kaukaz. Na górze Alous zostały zabite ostatnie trzy sztuki w 1927 roku.
• żubr karpacki (węgierski) (Bison bonasus hungarorum) – żył na terenie południowych Karpat i Siedmiogrodu. Wymarł około 1790 lub w 1762 roku. Istnienie tego podgatunku nie jest jednak pewne, ponieważ został on opisany na podstawie fragmentu mózgoczaszki jednego dorosłego samca.

CHARAKTERYSTYKA

Głowa żubra jest stosunkowo duża i ciężka o szerokim i wypukłym czole, oczy małe, krótkie rogi skierowane do góry i zagięte do środka. Szyja żubra jest gruba, krótka z wyraźnym podgardlem. Przód tułowia wygląda na bardzo potężny na skutek silnie rozwiniętego kłębu i porastającej go kasztanowo-brunatnej sierści, która w zimie jest ciemniejsza niż latem. Sierść w dolnej części głowy, przodu i szyi jest długa, na głowie, karku i kłębie występuje grzywa złożona z włosów ościstych.

Ponadto cechą charakterystyczną byków jest znaczna dysproporcja między przednią a tylną częścią ciała. Przód mają szeroki, masywny, z wyraźnym garbem, porośnięty długą, kudłatą grzywą, tył zaś stosunkowo mały i pokryty krótką sierścią

Podobieństwa samców i samic:

Samce

masa ciała średnio 700 kg, minimalnie 440, maksymalnie 920, wysokość w kłębie średnio 172 cm, maksymalnie 188;

Samice

masa ciała średnio 420-460 kg, minimalnie 320, maksymalnie 640, wysokość w kłębie średnio 152 cm.

Ponadto cechą charakterystyczną byków jest znaczna dysproporcja między przednią a tylną częścią ciała. Przód mają szeroki, masywny, z wyraźnym garbem, porośnięty długą, kudłatą grzywą, tył zaś stosunkowo mały i pokryty krótką sierścią

ŻYWIENIE

Żubry zjadają wiele gatunków roślin. Podstawę diety stanowią rośliny zielne i trawy (70-90% całości pokarmu), znajdowane na dnie lasu i na zrębach oraz na łąkach i polach uprawnych w jego pobliżu. Niechętnie zjadane są turzyce o ostrych liściach. Uzupełnienie diety, zwłaszcza w okresie późnej zimy i wczesną wiosną, stanowi kora oraz pędy niektórych drzew i krzewów. Szczególnie chętnie spałowany jest dąb, jesion i grab. Ponadto zimą zjadane są żołędzie. W Bieszczadach poza okresem wegetacyjnym ważnym pokarmem są zimozielone liście jeżyn. Dorosły żubr zjada od 40 do 60 kg paszy na dobę. Żerowanie zajmuje mu 50-80% czasu od wschodu do zachodu Słońca. Na stanowiskach niektórych wolnych populacji żubrów praktykuje się dokarmianie zimowe. W Puszczy Białowieskiej zwyczaj ten sięga co najmniej XVIII wieku. Wszędzie podstawą karmy zimowej jest siano łąkowe, a w Puszczy Białowieskiej dodatkowo ścina się całe drzewa topoli osiki, ułatwiając zwierzętom dostęp do kory oraz pędów. Udostępnianie żubrom dodatkowego pokarmu pozwala ograniczyć śmiertelność, ale stanowi też pewne zagrożenie. Wokół miejsc dokarmiania formują się duże stada, co może sprzyjać przenoszeniu się chorób. Ponadto zaburzone zostają naturalne zachowania, w tym tendencja do migracji i zasiedlania nowych terenów.

ROZRÓD

Samice dojrzewają płciowo w drugim lub trzecim roku życia, zazwyczaj rok później rodzą pierwsze młode. Samce osiągają dojrzałość w trzecim roku, ale uczestniczą w rozrodzie przeważnie pomiędzy siódmym a dwunastym rokiem życia. Zarówno samice z nowo narodzonymi młodymi, jak i samce w okresie rozrodczym mogą być agresywne w stosunku do człowieka.Ruja u samic występuje najczęściej od sierpnia do października. W czasie jej trwania przez dwa do trzech dni towarzyszy jej jeden samiec, odpędzający rywali. Słabsze osobniki zazwyczaj ustępują, ale w wypadku konfrontacji samców o podobnej kondycji może dochodzić do walk, czasem poprzedzonych pokazem siły (łamanie młodych drzewek, tarzanie się, rozgrzebywanie ziemi kończynami). Urazy ponoszone przez samce w walkach mogą być śmierteln

e. Ciąża trwa około dziewięciu miesięcy, średnio 264 dni. Przed porodem samica opuszcza stado i wraca do niego dopiero z kilkudniowym cielakiem. Rodzi zazwyczaj jedno cielę raz na dwa lata, a okres karmienia trwa co najmniej rok. Młode po przyjściu na świat ważą od 16 do 35 kg.

DODATEK!!!

CIEKAWA HISTORIA ŻUBRÓW

Żubry zamieszkują środowiska leśne, te nie są jednak optymalne, ponieważ zimą nie dostarczają wystarczającej ilości pożywienia dla tak dużego roślinożercy, większość populacji jest w czasie cięższych zim dokarmianych przez człowieka, ponieważ brak lub niedostateczne dokarmianie powoduje, że zwierzęta te migrują na tereny otwarte, powodując szkody w uprawach rolniczych. W ramach polsko-niemieckich badań składu izotopowego kości (zawartości stabilnych izotopów węgla i azotu) najstarszych w Europie zachowanych kości żubra Bison bonasus potwierdzono, że w czasach prehistorycznych żubry preferowały tereny otwarte, a ich dieta miała mieszany charakter i zawierała porosty, trawy i pędy drzew oraz krzewów. Żubry żyjące w stanie dzikim wyginęły w Anglii już w XII wieku, we Francji w końcu XIV wieku, w Niemczech w XVI wieku, a w Siedmiogrodzie w 1810 roku. 

W Małopolsce wyginęły już w XVIII wieku. Pod koniec XVIII wieku żubry występowały już tylko na Kaukazie i w Puszczy Białowieskiej. W miarę rozwoju rolnictwa i wycinki lasów zwierzęta te traciły naturalne siedliska, a ponadto były nieustannie trzebione przez kłusowników. W XVI stuleciu Zygmunt II August zezwalał na polowania na żubry tylko imiennie konkretnemu myśliwemu na konkretną liczbę sztuk. Dekrety i surowe kary na nic się jednak zdały. Sytuacja zmieniła się na krótko w XIX wieku. Puszcza Białowieska należała do imperium rosyjskiego i car Aleksander I Romanow objął żubry ochroną. Populacja stale się zwiększała i w roku 1857 w puszczy żyło już 1900 osobników. Jednak później liczba zwierząt zaczęła spadać i do czasu wybuchu I wojny światowej ich liczba spadła o połowę. Według danych ze stycznia 1914 roku główną ostoją żubra było wówczas nadleśnictwo Browsk. Znajdowało się tam 727 sztuk tych zwierząt, w tym 231 byków, 347 żubrzyc i 149 żubrząt. Ostatecznym ciosem była sama wojna. Żubry zostały wybite przez wycofujące się wojska niemieckie, partyzantów rosyjskich i kłusowników. Ostatni wolno żyjący żubr nizinny został zabity w kwietniu 1919 roku. W celu ratowania gatunku w roku 1923 z inicjatywy prof. 

Jana Sztolcmana założono Międzynarodowe Towarzystwo Ochrony Żubra. Pierwszym krokiem było ustalenie liczby żubrów czystej krwi, żyjących w niewoli. Naliczono ich zaledwie 54 na całym świecie, jednak nie wszystkie nadawały się do hodowli i ostatecznie doreprodukcji wybrano tylko 12 zwierząt. Dwa pierwsze żubry na wolności znalazły się jesienią 1929 roku w Puszczy Białowieskiej. W roku 1939 w puszczy było już 16 zwierząt, które szczęśliwie przetrwały II wojnę światową. Szacuje się, że obecnie żyje na świecie żyje ponad 5200 żubrów, z czego 1200 należy do linii białowiesko-nizinnej.

Delfin Butlonosy (Butlonos)

Cześć,
Dzisiaj będzie jeszcze o Delfinie Butlonosym.
Należy do najczęściej występujących    i najszerzej rozprzestrzenionych gatunków delfinów.
Nazwa wywodzi się od nosa przypominającego butelkę.

WYGLĄD
Butlonosy to duże delfiny. Ich skóra jest szara, po stronie grzbietowej ciemniejsza, po brzusznej biała. Delfiny żyjące w cieplejszych, przejrzystszych wodach są ciemniejsze, prawie czarne. Walenie te charakteryzują się obecnością dzioba, żuchwa jest dalej wysunięta, niż górna szczęka. Płetwa grzbietowa jest łagodnie zakrzywiona do tyłu. Najbliższe butlonosom pod względem wyglądu są delfiny Stenella.

.
Dziób: jest to wąskie wydłużenie głowy utworzone przez dolną i górną szczękę i nie zawiera nosa. U delfina butlonosego ma długość 20 cm i kończy się ostro. Boczne ruchy dziobem, jak przy żuciu, z takim uzębieniem są niemożliwe, delfin może go tylko otwierać i zamykać, czasami wykorzystuje dziób do obrony uderzając nim np. w brzuch rekina. 


Otwór nosowy: U delfinów oba nozdrza są przekształcone w jeden otwór nosowy o średnicy 5 cm, znajdujący się na czubku głowy. Zależnie od potrzeby jest on zamykany lub otwierany mięśniowym fałdem, który razem z kilkoma mięśniowymi zwieraczami w tchawicy zapobiega wtargnięciu wody do płuc.
Opływowy kształt: torpedowy kształt delfina sprzyja zwinnemu pływaniu w wodzie. Napęd wytwarza tylko tylna część ciała, która potężnym umięśnieniem porusza płetwę ogonową poziomą do osi ciała. Silny ogon ustawia zwierzę w takim położeniu, że jak strzała wzbija się z wody i "staje" pionowo.
Skóra: jeśli ciało porusza się bardzo szybko w wodzie, tworzą się wiry, które hamują posuwanie się do przodu. Elastyczny naskórek może zmienić kształt powierzchni i zneutralizować wiry. Przy mniejszej prędkości skóra pozostaje gładka gdy jednak zwierzęta płyną szybko, tworzą się fałdy, które wydatnie obniżają tarcie.

DANE
Długość: 228–381 cm
Masa ciała: 260–500 kg (u dojrzałych osobników)
Ubarwienie: od jasnoszarego do brudnej bieli na brzuchu
Pożywienie: ryby, głowonogi (mątwy)
Dojrzałość płciowa: samice: 5–10 lat, samce: 8–13 lat
Rozród: ciąża trwa około 12 miesięcy, noworodek ma ok. 1 m długości i waży ok. 30 kg
Występowanie: wody przybrzeżne i otwarte morze
Długość życia: samce żyją przeciętnie 40–45 lat, a samice ponad 50 lat, rekordowy wiek odnotowano u samicy, która żyła 53 lata
Maksymalna głębokość nurkowania: ok. 300 m

ZACHOWANIE I ŚRODOWISKO\ PRZYSTOSOWANIE
Butlonosy żyją w średniej wielkości grupach, lecz zdarzają się i samotne osobniki. Grupy liczą zazwyczaj około 10 osobników (u wybrzeży) do 25 (na oceanie). Nierzadko jednak grupy łączą się w stada liczące kilkuset członków, np. w tropikalnym obszarze Pacyfiku. Zaliczają się do najszybszych waleni - osiągają prędkości rzędu 40 km/h. Zanurza się na głębokość do 300 m i wytrzymuje bez oddychania do 15 minut. Na takiej głębokości poluje na ryby denne jak barweny, sumy, węgorze, a także na ośmiornice. Dzięki swej szybkości poza orką nie mają naturalnych wrogów. W zasięgu jego występowania znajdują się wody tropikalne do umiarkowanych, przybrzeżne do śródlądowych. W Morzu Bałtyckim spotykany bardzo rzadko. Jak wszystkie delfiny, delfin butlonosy nie ma zmysłu powonienia, ma za to dobry wzrok. Dzięki zdolności akomodacji soczewek może widzieć ostro zarówno w wodzie jak i na powierzchni wody. Ważniejszy od wzroku jest jednak słuch. Butlonos odbiera nie tylko dźwięki w zakresie ludzkiego słuchu, lecz także ultradźwięki. Te ostatnie wykorzystuje do echolokacji. Fale dźwiękowe ogniskowane są w poduszce tłuszczowej (tzw. melon) znajdującej się za czołem. W strefie wody płytkiej delfin często pływa na grzbiecie. Być może w ten sposób zmniejsza zaburzenia w swym systemie echolokacji i może otrzymać lepszy akustyczny obraz otoczenia.


MŁODE
W odstępie 2-3 lat, podczas lata, samica wydaje na świat jedno młode. Ponieważ nie ma ono warg i nie może ssać, jego matka wtryskuje mu do pyska swe mleko bogate w białko. Mleko matki jest głównym pożywieniem młodego delfina przez 12-18 miesięcy. W tym czasie przyswaja on sobie sposób zachowania umożliwiający samodzielne życie.

Okapi

Witajcie,
Dzisiaj opowiem o Okapi- zwierzęciu, którego los pokarał dziwnym wyglądem. Posłuchajcie.

TROCHĘ O OKAPI
Okapi to ssak z rodziny żyrafowatych. Zamieszkuje centralną Afrykę.
Zamieszkuje wyłącznie lasy Ituri.Nazwa pochodzi z języka afrykańskiego plemienia Mbuba. Od 1932 roku okapi jest pod ochroną.

CHARAKTERYSTYKA
Chociaż na nogach ma pręgi przypominające futro zebry, jest bardziej spokrewniony z żyrafą.Okapi mają ciemne grzbiety i poziome, białe pręgi na przednich i tylnych kończynach, upodabniające je z daleka do zebr. Kształt ciała jest podobny do żyrafy, z tym że okapi ma znacznie krótszą szyję. Obydwa gatunki mają bardzo długie (około. 35 cm), giętkie, niebieskie języki, których używają by zerwać liście i pąki z drzew. Język jest wystarczająco długi, by zwierzę mogło umyć swoje powieki i czyścić uszy. Okapi jest jednym z niewielu ssaków, które mogą lizać swoje własne uszy. Samce okapi mają krótkie, pokryte skórą różki. Posiadają duże uszy, które pomagają im wykryć ich największego wroga - lamparta. Okapi osiągają 1,9 do 2,5 m długości i 1,5 do 2,0 m wysokości w kłębie. Ogon ma długość 30 do 42 cm. Ich waga mieści się w granicach 200 do 270 kg. Samce są większe od samic.

ŻYWIENIE
Okapi żywią się liśćmi drzew i pąkami, trawami, paprotnikami, owocami i grzybami. Wiele z gatunków roślin, którymi żywią się okapi są trujące dla ludzi. Zbadanie kału okapi wykazało, że zjadają również węgiel drzewny z drzew spalonych przez pioruny.

ROZRÓD
Samica rodzi tylko jedno młode, po ciąży trwającej 14-15 miesięcy. Po uzyskaniu samodzielności młode odchodzi od matki i rozpoczyna samodzielny tryb życia. Zwierzęta łączą się w pary jedynie podczas godów.

 CIEKAWA HISTORIA OKAPI
Był znany od wieków starożytnym Egipcjanom. Wkrótce po jego odkryciu przez Europejczyków w Egipcie został odnaleziony wyrzeźbiony w starożytności wizerunek tego zwierzęcia. Niektórzy egiptolodzy uważają, że postać Seta przedstawia człowieka z głową okapi. Przez wiele lat Europejczycy przebywający w Afryce słyszeli o zwierzęciu nazywanym afrykańskim jednorożcem.

Pręgowiec Amerykański

Cześć,
Dziś przedstawię zwierzątko przypominające przytulankę. Pręgowca Amerykańskiego.
UWAGA! Post zawiera bardzo słodkie zdjęcia.
Pręgowiec Amerykański to gryzoń (ssak) z rodziny wiewiórkowatych.
Gryzoń zainspirował twórców filmu "Alvin i Wiewiórki", gdzie wcale nie występują wiewiórki, tylko Pręgowce Amerykańskie.

 WYSTĘPOWANIE I TRYB ŻYCIA
Te zwierzęta zamieszkują wschodnią część Ameryki Północnej. Pręgowiec amerykański żyje licznie we wszystkich wschodnich stanach USA i na południowym wschodzie Kanady. Najczęściej zamieszkuje lasy liściaste. Lubi też skaliste tereny. Pręgowiec nie jest zwierzęciem płochliwym i bez obawy mieszka w pobliżu ludzkich siedzib. Choć pręgowiec umie się bardzo zwinnie wspinać i żyje w lasach (lub ich pobliżu) na drzewa wchodzi bardzo rzadko. Żyje najczęściej na ziemi i podczas leśnych wędrówek wydeptuje sobie stałe trasy i ścieżki. Zakłada pod ziemią rozległe i skomplikowane korytarze, często pod zwalonymi i wyrwanymi drzewami, stale je rozbudowując. Tunele te, z wieloma wejściami, osiągają długość do 10 m.Większość roku pręgowiec spędza samotnie broniąc terytorium w pobliżu swojej nory. Jego wielkość zmienia się i uwarunkowane jest zasobami pokarmowymi, uzależnionymi od pory roku.

ROZMNAŻANIE
To zwierzątko prowadzące w zasadzie samotniczy tryb życia. Wyjątkiem jest okres godowy.
Pręgowiec amerykański najczęściej rozmnaża się dwa razy w roku. Po raz pierwszy następuje to między lutym, a kwietniem, później między czerwcem, a sierpniem. W tym czasie samiczka zdolna jest do zapłodnienia zaledwie przez 3-10 dni. Ciąża trwa 31 dni i po tym czasie w bezpiecznie wygrzebanym gnieździe rodzi się 4-5 młodych. Przez okres miesiąca żywią się mlekiem matki, potem zaczynają jej towarzyszyć w wyprawach po pokarm. W wieku 6-8 tygodni opuszczają gniazdo i rozpraszają się po okolicy. Młode rozwijają się bardzo szybko. W wieku trzech miesięcy są już całkowicie dojrzałe. Wyruszają wtedy na poszukiwanie własnego terytorium, gdzie zadomawiają się i spędzają zimę. Z reguły następnej wiosny są już zdolne do rozrodu.

POŻYWIENIE
Pręgowiec amerykański nie jest wybrednym zwierzęciem i jego jadłospis jest bardzo obszerny. 
Najczęściej żywi się różnym i nasionami, orzechami i jagodami. Od czasu do czasu zjada nawet ślimaki, owady, pająki, a nawet pisklęta i ptasie jaja. Niekiedy chwyta też myszy i małe węże. Najwięcej pożywienia znajdują w lesie na ziemi, jednak jeśli jest to konieczne potrafi zrywać orzechy i owoce wiszące jeszcze na drzewie. Po znalezieniu pokarmu zjada tylko jego część, a resztę chowa jako zapasy na zimę w którejś ze swoich licznych kryjówek. Pręgowiec ma bardzo dobry węch, który pomaga mu w szukaniu zapasów.

CHARAKTERYSTYKA
Ssaki te mają brązowy lub rudy grzbiet, na którym widnieją ciemno brązowe i białe lub w kolorze kości słoniowej paski. Brzuszek podobnie jak u Wiewiórki pospolitej jest biały.

Wiewiórka pospolita

Witajcie!
Dzisiaj będzie o wiewiórkach pospolitych.
Te ssaki zapadają w sen zimowy!
Ten gryzoń jest także nazywany "Wiewiórką rudą", ponieważ występuje zazwyczaj w kolorze rudym.

WYSTĘPOWANIE
Wiewiórki te występują w Europie       i Azji. W Polsce zamieszkują parki     i lasy liściaste i iglaste.

TROCHĘ O WIEWIÓRCE
Jej długość ciała zazwyczaj wynosi od 20-24cm, a ogon 17-20cm, czyli ogon jest prawie tej samej wielkości co zwierzę. Te wiewiórki są typowymi ssakami nadrzewnymi.

KOLORYSTYKA
Grzbiet wiewiórki ma kolor rudego lub ciemnobrązowego lub ciemnego rudego. (Brązowe wiewiórki to rzadkość. Widziałeś! To masz szczęście.) Brzuch jest za to biały. Wiewiórki żyjące w Karpatach      i Sudetach mają kolor sierści ciemniejszy. Na zimę wszystkie wiewiórki zmieniają kolor na popielaty.

TRYB ŻYCIA
W dziupli ma swoje zapasy, zamieszkuje gniazda ptaków lub buduje je sama. Gniazda te buduje w koronach drzew, zwykle w rozwidleniu gałęzi. Buduje je z trawy i drobnych gałązek i wyściela mchami. Gniazda te mają jeden wejściowy otwór. Jest aktywna w dzień.


ŻYWIENIE I ZACHOWANIE
Jej pożywienie stanowią nasiona, pędy, grzyby, owoce, ale także owady, jaja i pisklęta. Gromadzi zapasy żywności, np. zakopując nasiona – przyczynia się w ten sposób do rozsiewu nasion drzew. Zaobserwowano też, że na gałęziach drzew suszy grzyby. Długi, puszysty ogon odgrywa ważną rolę podczas skoków – stabilizuje kierunek lotu. Ostre pazury pomagają jej wspinać się po drzewach.

ROZMNAŻANIE
Ciąża trwa 38–39 dni. Samica rodzi w jednym miocie od 2 do 7 młodych. W ciągu roku wydaje zwykle 2–3 mioty. Młode rodzą się ślepe, otwierają oczy dopiero po miesiącu. Matka karmi je mlekiem przez 8 tygodni. Dojrzewają płciowo po 10–12 miesiącach życia. Wiewiórka żyje na wolności około 5 lat.

UWAGA!!! WIEWIÓRKI SĄ NOSICIELAMI WŚCIEKLIZNY!!!

OCHRONA
W Polsce te wiewiórki są pod ochroną częściową. Na Wyspach Brytyjskich oraz w północnych Włoszech wiewiórka pospolita zagrożona jest z powodu ekspansji wiewiórki szarej, inwazyjnego gatunku sprowadzonego z Ameryki Północnej. Wypiera on rodzimy takson konkurując o zasoby środowiska oraz z powodu roznoszenia śmiertelnego dla wiewiórki pospolitej wirusa Squirrel poxvirus.